Ένα από τα πιο ιδιαίτερα νησιωτικά κράτη στον κόσμο, η Νέα Ζηλανδία, κυριολεκτικά «γη της θάλασσας» αποτελείται από δύο κύρια νησιά και πολλά άλλα δευτερεύοντα.
Ξεχωρίστηκε από την Αυστραλία από τη θάλασσα του Τάσμαν, τα τελευταία χρόνια ήταν ένα εντυπωσιακό τουριστικό κύμα, το οποίο πρωταγωνιστεί κυρίως από νέους που επιθυμούν να μάθουν μια νέα γλώσσα και από εκείνους που, κουρασμένοι από τη συνηθισμένη ζωή, αποφάσισαν να κάνουν μια αλλαγή και γιατί όχι, ακόμη και μια ανάσα καθαρού αέρα!
 Αν και η πρωτεύουσα είναι το Wellington, η πολυπληθέστερη πόλη είναι η Aukland με πάνω από 1,4 εκατομμύρια κατοίκους.
Το τελευταίο έγινε μια «super city» από την 1η Νοεμβρίου 2010 και κατέλαβε την τέταρτη θέση ως την καλύτερη ποιότητα ζωής και την 13η θέση ως την πιο πράσινη πόλη στον κόσμο, χωρίς να ξεχνά τη 10η θέση ως μητρόπολη περισσότερο σε ολόκληρο τον πλανήτη.
 Σε γενικές γραμμές ολόκληρο το έθνος αναλαμβάνει ένα νέο πρόσωπο.
 Υπήρξαν πολυάριθμες πολεοδομικές παρεμβάσεις, χωρίς να παραμεληθούν τα περίφημα λιμάνια που επιτρέπουν την κατασκευή ενός μεγαλύτερου δικτύου οικονομικών αλλά και πολιτιστικών ανταλλαγών.
 Και αυτό δεν είναι όλα!
 Για να καταλάβετε πόσο πολύ είναι τόσο μοναδική αυτή η γη, πιστεύετε ότι πολλές προσωπικότητες και επιτυχημένοι επιχειρηματίες έχουν επιλέξει τη Νέα Ζηλανδία να επενδύσουν σε ακίνητα. Αλλά σε όλα αυτά υπάρχει ένα πρόβλημα που δεν είναι πραγματικά ευχάριστο για τους πιθανούς επενδυτές.
 Η κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας ενέκρινε πέρυσι έναν νόμο που πιθανότατα θα τεθεί σε ισχύ το φθινόπωρο του 2019, για να εμποδίσει τους αλλοδαπούς να αγοράσουν ένα ακίνητο σε αυτόν τον μοντέρνο παράδεισο. Εκτός από τους κατοίκους, τους κατοίκους της Σιγκαπούρης και τους γειτονικούς Αυστραλούς, με τους οποίους υπάρχουν πολύ ισχυρές σχέσεις ελεύθερης αγοράς, η αγορά ακινήτων της Νέας Ζηλανδίας κινδυνεύει να αποτελέσει προνόμιο για λίγους.
Αλλά γιατί αυτός ο ελιγμός και πάνω απ 'όλα, ποια πλεονεκτήματα θα μπορούσαν να αντληθούν από όλα αυτά;
 Πρέπει να σημειωθεί ότι τα τελευταία δέκα χρόνια, η Νέα Ζηλανδία παρουσίασε αύξηση των τιμών των κατοικιών κατά 60% και παράλληλα την κατάρρευση της ζήτησης από τους τοπικούς επενδυτές, ξεπερνώντας τις ξένες.
Ως εκ τούτου, η ανάγκη προστασίας των κατοίκων σε βάρος της διεθνούς οικονομίας. Στους πιθανούς ξένους αγοραστές, αυτός ο νόμος θα αφήσει περιθώρια δράσης για διαμερίσματα σε μεγάλες συγκυριαρχίες, αλλά επιβάλλοντας πλήρη απαγόρευση των υφιστάμενων κατοικιών.
Σύμφωνα με την κυβέρνηση της Νέας Ζηλανδίας, ήταν ακριβώς αυτό το αυξανόμενο αίτημα των ξένων επενδυτών να αυξήσουν την τιμή των ακινήτων, καθιστώντας τους σχεδόν απρόσιτες για τους κατοίκους.
Επί του παρόντος, μόνο ένας στους τέσσερις Νέας Ζηλανδούς έχει δικό τους σπίτι και τα τελευταία χρόνια οι κάτοικοι που έπρεπε να προσαρμοστούν με γκαράζ ή ακόμα και αυτοκίνητα και εκείνοι που στο άκρως άστρο έχουν γίνει άστεγοι έχουν αυξηθεί.
Προφανώς, αυτός ο ελιγμός δεν έχει ξεπεραστεί, τόσο πολύ ώστε η ξένη κοινή γνώμη κατηγόρησε τη Νέα Ζηλανδία ότι είναι ξενοφοβική και, σαν να μην ήταν αρκετό, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ζήτησε από την κυβέρνηση να τροποποιήσει τη μεταρρύθμιση η οποία, σύμφωνα με τις προβλέψεις οικονομικές συνθήκες, θα μπορούσε να επιβραδύνει σημαντικά τη γενική ανάπτυξη της χώρας.
Απλά πρέπει να περιμένουμε για περισσότερες ειδήσεις από αυτή την ιστορία που φαίνεται να είναι οτιδήποτε, αλλά θετικό για την παγκόσμια αγορά ακινήτων.